سخن سردبیر

  سخن سردبیر         به نام خداوند جان و خرد در این شماره می­خواهیم به موضوع گسترش مراکز آموزش زبان فارسی در کشور بپردازیم. همگان واقفیم که زبان فارسی یکی از زبان‏های مهم در جهان است که در گذشته، آثار باارزش بی‌شماری در زمینه‌های علمی، ادبی، دینی و تاریخی به این زبان به رشته­ی تحریر درآمده است. بنابراین، بسیاری از غیرایرانیان خواهان یادگیری زبان فارسی هستند تا از این گنجینه­ی بسیار غنیِ معارف، ادب و هنر بهر­ه گیرند و عده‌ای هم مشتاق آن هستند که برای ادامه­ی تحصیل وارد دانشگاه­های ایران گردند. با توجه به این استقبال، به‌ویژه اشتیاق از ادامه‌ی تحصیل در ایران، ضرورتِ تأسیس مراکز جدید آموزش زبان فارسی بیش از پیش احساس می‌گردد. شاید آماده‌سازی یک مرکز زبان در یک دانشگاه، از لحاظ فیزیکی کار چندان دشواری نباشد، اما برای ایجاد چنین مرکزی، باید گام‌های بسیاری هم از لحاظ علمی، مانند بهره‌گیری از دستاوردهای دانش آموزشکاوی زبان، و هم از لحاظ سازمان‌دهی و امور اجرایی برداشته شود تا آموزش زبان فارسی به صورت علمی انجام شود. اما مهم‌ترین مسأله­ای که در این مسیر وجود دارد این است که کدام گروه آموزشی، باید متولّی آموزش زبان فارسی در یک دانشگاه باشد. در این‌ جا برای روشن شدن مسأله، به یک تجربه­ی موفق اشاره می‌کنیم. در دانشگاه بین­المللی امام خمینی‌(ره)، برای راه­اندازی مرکز آموزش زبان فارسی، در ابتدا (سال 1370)، گروه آموزش زبان فارسی راه­اندازی گردید. سپس از فارسی­آموزان برای یادگیری زبان فارسی پذیرش به عمل آمد. تا پایان سال 1393 بیش از 7000 هزار نفر از 127 کشور، زبان فارسی را در کمال موفقیت آموختند و به دانشگاه­های مختلف کشور معرفی گردیدند. این تجربه­ی موفق به دلیل وجود گروه مستقلِ آموزش زبان فارسی بود که وظیفه‌ی مدرّسانش صرفاً تدریسِ زبان فارسی به‌عنوان زبان دوم بود.  اکنون پس از 20 سال، نیاز به گسترش و صدور مجوز برای تأسیس مراکز زبان فارسی در دانشگاه‌ها احساس گردیده است. برخی دانشگاه­ها مجوز تأسیس مرکزِ زبان فارسی دریافت نموده‌اند. اما طی این مدتِ کوتاه به نظر می­رسد تنش‌هایی میان گروه‌های آموزشی برای گرفتن مسؤولیت برگزاری این دوره­ها به وجود آمده که مسلّماً به سود فارسی­آموزان غیرایرانی نبوده است. ما بر این باوریم که باید از گسترش مراکز استقبال کرد، اما باید پیش‌زمینه­های تأسیس یک مرکز نیز فراهم گردد؛ پیش‌زمینه‌هایی مانند راه‌اندازی گروه مستقل آموزش زبان فارسی و جذب حداقل یک استادیار و دو مربی با مدرک کارشناسی ارشد آموزش زبان فارسی به غیر فارسی­زبانان. بدیهی است اعضای یک گروه آموزشی می‌توانند به صورت مستقل و تمام‌وقت، تمامی سرمایه‌های علمی خویش را برای بهبود وضعیت آموزشی، برگزاری کلاس‌های روشمند و علمی، در خدمت همان گروه آموزشی‌ای قرار دهند که برای آن جذب شده‌اند. امیدواریم اداره­ی کل امور دانشجویان غیرایرانی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، برای دستیابی به سطح کیفی مطلوب‌تر در مراکز آموزش زبان فارسی، به تجزیه و تحلیل وضعیت فعلی آموزش زبان فارسی در مراکز موجودِ آموزش زبان فارسی به غیر فارسی‌زبانان در دانشگاه­ها بپردازد و برای ادامه­ی فعالیت آنها یا ایجاد مراکز جدید، داشتن گروه مستقلِ آموزش زبان فارسی را یکی از الزامات صدور مجوز تأسیس مرکز و برگزاری دوره­های آموزش زبان فارسی قلمداد کند.   امیررضا وکیلی‌فرد  آموزشکاو زبان فارسی و سردبیر پژوهش‏نامه